Over mij
Ik ben Miranda Balster, stresscounselor en piekerdeskundige
Mijn mooiste dag? Dat was de dag dat ik besloot te stoppen met ‘alle ballen in de lucht te houden’. Het bracht me nergens. Ik was vooral bezig om me aan te passen aan alles en iedereen. Ik wilde aan alle verwachtingen voldoen en legde de lat ontzettend hoog voor mijzelf.
Het kostte me bakken energie en ik had het niet eens in de gaten. Dit was wat ik deed, en ik was er ontzettend goed in. Een commerciële duizendpoot die altijd aan stond. Ik leefde onder hoogspanning, in dienst van een ander. Ik had er hard voor gewerkt om daar te komen waar ik was, presteerde goed en had succes. Maar het klopte niet. Ik was ontevreden en wilde het anders gaan doen, maar daarvoor moest ik een ander pad kiezen, en dat vond ik eng, doodeng.
“If you can’t beat the fear, do it scared”
Als officemanager bij een vitaliteitscentrum was ik de spin in het web. Om mij persoonlijk te blijven ontwikkelen deed ik ‘tussendoor’ een HBO opleiding tot stresscounselor. Deze opleiding leerde mij naast stressmanagement veel over mijn patronen, gedachten en emoties. Ik leerde mijzelf goed kennen.
Ik voelde me verantwoordelijk voor alles en iedereen. Zette mij altijd volledig in en vond het moeilijk om mijn eigen grenzen hierbij te respecteren. Daarbij had ik de overtuiging dat ik altijd net iets meer moest doen dan een ander. Ongemerkt zorgde dit samen met mijn neiging tot piekeren voor veel stress. Veel speelde zich af in mijn hoofd.
“Wat wil jij? “, vroeg mijn werkgever, toen ik hem vertelde over mijn twijfels. Deze vraag was zo confronterend, ik durfde het antwoord gewoon niet uit te spreken. Eigenlijk wilde ik gewoon even helemaal niets… mijn lijf zei JA maar mijn hoofd zei NEE!
“It’s not about ‘having’ time, it’s about ‘making’ time”
Ik besloot te stoppen met werken en deed een tijdje helemaal niets. Ik genoot van de tijd die ik kreeg. Ik ontspande en vanuit die ontspanning maakte ik een plan. Mijn energie ging weer stromen. Ik leerde stoppen met het steeds maar iedereen tevreden willen houden. Ook leerde ik stoppen met piekeren, stapte vanuit mijn hoofd in mijn leven. Ik durfde steeds meer te zijn wie ik werkelijk was. Ik wilde vrij zijn, en om dit te bereiken kon ik niet anders dan mijn angst accepteren en laten zien. Dit bleek een voorwaarde om echt iets voor mezelf en anderen te kunnen betekenen.
Ik ken inmiddels door mijn werk als stresscounselor en coach veel mensen die altijd aan staan en veel in hun hoofd zitten. Als je iets veel doet word je ervaren en gaan dingen op de automatische piloot. Je merkt wel dat het niet goed voor je is, maar het is zo vertrouwd dat je het toch blijft doen. Zo zit ons systeem in elkaar.
Ik leerde om uit te zoomen en anders naar mijn gedachten te kijken. Stress werd mijn vriend in plaats van mijn vijand. Hierdoor kon ik ontspannen en ontdekken wat ik echt leuk vond. Ik kreeg respect voor mijn natuurlijke kwaliteiten en ging deze gebruiken. Ik stond mijzelf toe te doen waar ik goed in ben, dat was fijn. Mijn zelfvertrouwen groeide, en die beren, ach… die zie ik nog af en toe in de verte.
“The hardest step she ever took was
to blindly trust in who she was”.
Ik vind het ontzettend jammer dat er nog zoveel mensen zijn die zichzelf gevangen houden. Ik geloof dat er veel moois verborgen blijft als wij ons door onze gedachten laten weerhouden. We mogen laten zien wie we werkelijk zijn. En daarbij horen ook onze minder leuke kanten. We hebben zoveel te bieden als “onszelf”. Waarom zouden we zijn zoals een ander van ons verwacht?
Ik ben iemand die houdt van ontdekken, toegewijd zijn. Ik geloof in veerkracht en flexibiliteit als een levensvaardigheid. Actie en ontspanning in balans vormen mijn basis. Zij zorgen voor mijn weerbaarheid tijdens stressvolle periodes. Mezelf accepteren is voor mij een bron van mogelijkheden en vreugde gebleken. Ik geloof dat de kunst van grip hebben en loslaten mij stevig hebben gemaakt. Dit gun ik iedereen
En, voor wie het weten wil…
Ik vind het heerlijk om te lummelen in ons huis. Houd van een goed glas wijn en vakanties in Italië. Mijn man vindt mij soms een vat vol onrust. En dat is ook wel een beetje zo… ik wil graag wat betekenen voor een ander en draaf hierin af en toe een beetje door. De muziek van Ludovico Einaudi brengt mij dan weer tot rust.
Ik kan uren op zoek zijn naar de allermooiste zin voor mijn blog. Een beetje jammer dat niemand dit opvalt. Ik weet hoe lastig het leven soms kan zijn, maar ook dat het altijd weer goed komt! Ik geniet van lange wandelingen met onze hond Dante.
Ik geloof dat niet piekeren een keuze is, piekeren dus ook! Als mijn gedachten rondjes draaien ga ik strijken, die rondjes worden dan snel weer stippen op de horizon. Reizen vind ik heerlijk, mijn rugzak inpakken vind ik een drama. Mijn mooiste woord “Ensemble”, waarom? Geen idee! Verder vind ik dat iedereen een hobbie zou moeten hebben, culinaire fotografie laat mij de tijd vergeten.